مصطفی عالی فر؛ علی عبادی؛ محمدرضا فتاحی مقدم
چکیده
انگورهای بی‌دانه به‌طور گسترده در سراسر جهان کشت میشوند. استفاده از تکنیک نجات جنین در برنامههای به‌نژادی انگورهای بی‌دانه، توانسته است بر مشکلات حاصل از روشهای به‌نژادی سنتی غلبه کند. از‌آنجا‌که کارایی این تکنیک در سطح مطلوب نیست بنابراین، تلاشهای زیادی در جهات مختلف به‌منظور ارتقا و بهبود این تکنیک توسط پژوهشگران ...
بیشتر
انگورهای بی‌دانه به‌طور گسترده در سراسر جهان کشت میشوند. استفاده از تکنیک نجات جنین در برنامههای به‌نژادی انگورهای بی‌دانه، توانسته است بر مشکلات حاصل از روشهای به‌نژادی سنتی غلبه کند. از‌آنجا‌که کارایی این تکنیک در سطح مطلوب نیست بنابراین، تلاشهای زیادی در جهات مختلف به‌منظور ارتقا و بهبود این تکنیک توسط پژوهشگران انجام گرفته است.این پژوهش به‌صورت دو آزمایش جداگانه انجام گرفت و در هر دو آزمایش از سه رقم یاقوتی، فلیمسیدلس و پرلت به‌منزلۀ والدین مادری و پدری استفاده شد. خوشهها در زمان دو هفته قبل از شکوفایی با غلظتهای مختلف سایکوسل و پوتریسین محلول‌پاشی شدند. تخمکها 45 روز پس از گرده‌افشانی از حبهها خارج و در محیط کشت NN تکمیل‌شده با 3 درصد ساکارز، 2/0 درصد زغال فعال و 6/0 درصد آگار کشت شدند. پس از گذشت 10 هفته، جنینها از تخمکها خارج و به محیط کشت MS تکمیل‌شده با 5/2 درصد ساکارز، 2/0 درصد زغال فعال و 7/0 درصد آگار منتقل شدند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که نوع ژنوتیپ والد مادری و پدری و نیز استفاده از پیش‌تیمار پوتریسین و سایکوسل تأثیر مثبت و معناداری بر درصد تکامل آندوسپرم، رشد و جوانهزنی جنینها و درصد گیاهچههای تولیدی داشت. استفاده از رقم پرلت به‌منزلۀ والد مادری و رقم یاقوتی به‌منزلۀ والد پدری و پیش‌تیمارهای سایکوسل و پوتریسین به‌ترتیب با غلظت 100 و 30 میلیگرم در لیتر سبب افزایش درصد صفات مورد بررسی شد.
