داریوش رمضان؛ معظم حسن پور اصیل؛ رضا صالحی؛ حسین دهقانی سانیچ
چکیده
در این بررسی، طالبی تو سبز ساوهای پیوندشده روی فرو-آر-ذ (Ferro-RZ)، شینتوزا (Shintozwa)، همراه با گیاهان طالبی خود پیوندی و طالبی غیر پیوندی با سه رژیم آبیاری شامل 100 درصد (شاهد)، 80 درصد و 60 درصد (بر پایۀ تخلیۀ رطوبتی آسان خاک) که بهترتیب 21/5792، 20/4815 و 60/3867 مترمکعب آب در هکتار به مدت 84 روز پس از انتقال نشاء، بهصورت آزمایش صحرایی با طرح آماری کرتهای ...
بیشتر
در این بررسی، طالبی تو سبز ساوهای پیوندشده روی فرو-آر-ذ (Ferro-RZ)، شینتوزا (Shintozwa)، همراه با گیاهان طالبی خود پیوندی و طالبی غیر پیوندی با سه رژیم آبیاری شامل 100 درصد (شاهد)، 80 درصد و 60 درصد (بر پایۀ تخلیۀ رطوبتی آسان خاک) که بهترتیب 21/5792، 20/4815 و 60/3867 مترمکعب آب در هکتار به مدت 84 روز پس از انتقال نشاء، بهصورت آزمایش صحرایی با طرح آماری کرتهای خردشده در قالب بلوک کامل تصادفی در کرج اجرا شد. تجزیۀ واریانس مربوط به فنول کل و کل مواد جامد محلول میوه نشان داد که تفاوت معنیداری بین پایههای مورد آزمایش وجود ندارد. بیشترین (07/68 درصد) و کمترین (09/59 درصد) شاخص آماس یاختهای برگ به ترتیب در طالبی تو سبز ساوهای پیوندی با پایۀ تجاری کدوی شینتوزا و طالبی خود پیوندی مشاهده شد. همچنین با کاهش حجم آبیاری ظرفیت پاداکسندگی (آنتیاکسیدانی) میوه افزایش یافت، درحالیکه تفاوت معنیداری از نظر میزان ویتامین ث میوهها وجود نداشت. همچنین تفاوت معنیداری در کارایی نظام نوری 2 (فتوسیستم II) بین پایههای کدو و گیاهان شاهد (غیر پیوندی و خود پیوندی) وجود داشت. مقایسۀ میانگینها نشان داد که بیشترین (22/31 تن در هکتار) و کمترین (85/23 تن در هکتار) عملکرد کل در هکتار به ترتیب به گیاهان پیوندی با پایۀ شینتوزا و گیاهان خود پیوندی اختصاص داشت. بررسی محتوای عنصرهای کانی برگ گیاهان نشان داد که درصد افزایش نیتروژن کل برگ در ترکیب پیوندی طالبی تو سبز ساوهای روی پایههای دورگۀ (هیبریدی) فرو و طالبی تو سبز ساوهای روی شینتوزا در مقایسه با شاهد (طالبی تو سبز ساوهای غیر پیوندی) به ترتیب 14/18 و 02/19 درصد بود.
داریوش رمضان؛ معظم حسن پور اصیل؛ رضا صالحی؛ حسین دهقانی سانیچ
چکیده
در این پژوهش از تودۀ بومی خربزۀ زرد جلالی بهعنوان پیوندک و از کدوهای تجاری رقمهای شینتوزا (Shintozwa) و فرو (Ferro-RZ) بهعنوان پایه استفاده شد. گیاهان پیوندشده روی کدو همراه با گیاهان خود پیوندی و غیر پیوندی در سه سطح آبیاری 60، 80 و 100 درصد، که به ترتیب برابر با 32/4984، 82/6124 و 41/7239 مترمکعب در هکتار بر پایۀ تخلیۀ رطوبتی خاک، تحت نظام آبیاری قطرهای ...
بیشتر
در این پژوهش از تودۀ بومی خربزۀ زرد جلالی بهعنوان پیوندک و از کدوهای تجاری رقمهای شینتوزا (Shintozwa) و فرو (Ferro-RZ) بهعنوان پایه استفاده شد. گیاهان پیوندشده روی کدو همراه با گیاهان خود پیوندی و غیر پیوندی در سه سطح آبیاری 60، 80 و 100 درصد، که به ترتیب برابر با 32/4984، 82/6124 و 41/7239 مترمکعب در هکتار بر پایۀ تخلیۀ رطوبتی خاک، تحت نظام آبیاری قطرهای ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که با افزایش تنش کمآبی سفتی گوشت میوه، محتوای نسبی آب برگ و سبزینۀ (کلروفیل) برگ گیاه کاهش یافت. مقایسۀ میانگینها، نشان داد که عملکرد کل بیشترین (76/40 تن در هکتار) و کمترین (16/31 تن در هکتار) به ترتیب به پایۀ شینتوزا و گیاه خود پیوندی اختصاص داشت. تغییرپذیری نسبی تأثیر پیوند در افزایش عملکرد کل در پایههای شینتوزا و فرو در مقایسه با گیاهان غیر پیوندی به ترتیب 07/23 و 19/14 درصد در شرایط تنش کمآبی بود. همچنین افزایش عملکرد ناشی از افزایش در وزن میوه بود بهطوریکه میانگین وزن میوه در پایۀ شینتوزا (51/3 کیلوگرم) و پایۀ فرو (59/3 کیلوگرم) در مقایسه با گیاهان غیر پیوندی (97/2 کیلوگرم) بیشتر بود. بین سطوح آبیاری شاهد و 80 درصد تفاوت معنیداری از نظر عملکرد و میانگین وزن میوه وجود نداشت. همچنین بیشترین (18/38 تن در هکتار) و کمترین (22/26 تن در هکتار) عملکرد بازارپسند به ترتیب به سطوح آبیاری 100 و 60 درصد اختصاص داشت. بیشترین (70/6 کیلوگرم بر مترمکعب) و کمترین (05/5 کیلوگرم بر مترمکعب) میزان کارایی مصرف آب به ترتیب به پایههای شینتوزا و گیاهان خود پیوندی مربوط بود.