فاطمه بنی اسدی؛ مسعود ارغوانی؛ وحیدرضا صفاری؛ مهدی منصوری
چکیده
به منظور مطالعه اثر سدیم نیتروپروساید (SNP) به عنوان آزادکننده نیتریک اکسید (NO) بر برخی صفات مرفوفیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاه تاج خروس تحت تنش کادمیم، پژوهش حاضر به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار (گلدان حاوی خاک لومی شنی) در بهار و تابستان سال 1396در گلخانه با متوسط دمایی 30-25 درجه سانتی‌گراد و رطوبت نسبی60 درصد با ...
بیشتر
به منظور مطالعه اثر سدیم نیتروپروساید (SNP) به عنوان آزادکننده نیتریک اکسید (NO) بر برخی صفات مرفوفیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاه تاج خروس تحت تنش کادمیم، پژوهش حاضر به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار (گلدان حاوی خاک لومی شنی) در بهار و تابستان سال 1396در گلخانه با متوسط دمایی 30-25 درجه سانتی‌گراد و رطوبت نسبی60 درصد با طول روز متوسط 14 ساعت انجام شد. فاکتور اول شامل کاربرد خاکی کادمیم از منبع نیترات کادمیم در دو سطح (30 و 60 میلی‌گرم بر کیلوگرم خاک) و عدم کاربرد کادمیم و فاکتور دوم شامل محلول پاشی برگی SNP در سه سطح (صفر، 100 و 200 میکرومولار) بود. نتایج نشان داد با افزایش غلظت کادمیم فعالیت آنزیم های آنتی‌اکسیدانی و مقادیر پراکسیدهیدروژن، مالون‌دی‌آلدئید و کادمیم ریشه و شاخساره افزایش یافت، ولی میزان کلروفیل‌کل و وزن‌خشک ریشه و شاخساره کاهش یافت. از طرف دیگر کاربرد 100 میکرومولارSNP در بالاترین سطح کادمیم نسبت به عدم مصرف آن، به طور موثری به ترتیب موجب افزایش وزن‌خشک‌ریشه (4/2 برابر)، کادمیم ریشه ( 51 درصد)، کلروفیل‌کل (50 درصد) ، پرولین (74 درصد) و همچنین موجب کاهش مقدار پراکسیدهیدروژن (28 درصد) و مالون‌دی‌آلدئید (41 درصد) گردید. به نظر می‌رسد کاربرد این ماده جدا بر انباشت بیشتر کادمیم در ریشه و جلوگیری از انتقال آن به اندام هوایی، با کاهش صدمات اکسیداتیو می‌تواند تا حدی مقاومت این گیاه را برای رشد در خاک های آلوده به کادمیم افزایش دهد.
امین صادقی؛ فاطمه نصیبی؛ همایون فرهمند؛ فخر السادات حسینی تربتی
چکیده
در این بررسی آزمایشی در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار برای بررسی تأثیر غلظت‌های مختلف هیدروژن پراکسید (600،400،200 میکرومولار) بر عمر گلجایی (vase life) و بهبود کیفیت پس از برداشت گل شاخه‌بریدۀ آلسترومریا انجام شد. همۀ غلظت‌های به‌کاررفتۀ هیدروژن پراکسید (H2O2) عمر گلجایی را افزایش داد که بیشترین عمر گلجایی در تیمار هیدروژن پراکسید 600 میکرومولار ...
بیشتر
در این بررسی آزمایشی در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار برای بررسی تأثیر غلظت‌های مختلف هیدروژن پراکسید (600،400،200 میکرومولار) بر عمر گلجایی (vase life) و بهبود کیفیت پس از برداشت گل شاخه‌بریدۀ آلسترومریا انجام شد. همۀ غلظت‌های به‌کاررفتۀ هیدروژن پراکسید (H2O2) عمر گلجایی را افزایش داد که بیشترین عمر گلجایی در تیمار هیدروژن پراکسید 600 میکرومولار مشاهده شد که هفت روز بیشتر از گل‌های شاهد بود. هیدروژن پراکسید همچنین باعث کاهش پژمردگی گلچه‌ها، میزان MDA و کاهش هدررفت آب در مقایسه با گل‌های شاهد شد. درحالی‌که فعالیت آنزیم‌های آسکوربات پراکسیداز وگایاکول پراکسیداز را در گلبرگ‌ها افزایش داد. فعالیت آنزیم کاتالاز تنها در تیمار 600 میکرومولار افزایش معنی‌دار داشت. سنجش فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز نشان داد که هیدروژن پراکسید فعالیت این آنزیم را در گلبرگ‌ها به میزان معنی‌داری نسبت به گل‌های شاهد کاهش داده است. داده‌های به‌دست‌آمده از این پژوهش نشان داد، کاربرد هیدروژن پراکسید برون‌زا در غلظت‌های بهینه به‌عنوان یک مولکول سیگنال عمل کرده و از راه کاهش پراکسیداسیون لیپید، القاء فعالیت آنزیم‌های پاداکسنده (آنتی‌اکسیدان) و جلوگیری از فعالیت آنزیم پلی فنل اکسیداز باعث افزایش عمر گلجایی و بهبود کیفیت پس از برداشت گل آلسترومریا شد.
رضا فیفایی؛ رضا فتوحی قزوینی؛ بهروز گلعین؛ یوسف حمیداوغلی
چکیده
با توجه به پرورش مرکبات در اقلیم‌های گرمسیری و نیمهگرمسیری که اغلب در معرض خشکی قرار می‌گیرند پژوهشی برای بررسی پاسخ برخی از پایه‌های بذری مرکبات به خشکی، به‌صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار و دو دانهال در هر واحد آزمایشی در شرایط گلخانه انجام شد. عامل اول شامل پنج پایۀ مختلف مرکبات و عامل دوم تیمارهای ...
بیشتر
با توجه به پرورش مرکبات در اقلیم‌های گرمسیری و نیمهگرمسیری که اغلب در معرض خشکی قرار می‌گیرند پژوهشی برای بررسی پاسخ برخی از پایه‌های بذری مرکبات به خشکی، به‌صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار و دو دانهال در هر واحد آزمایشی در شرایط گلخانه انجام شد. عامل اول شامل پنج پایۀ مختلف مرکبات و عامل دوم تیمارهای آبیاری شامل آبیاری بهینه (حفظ رطوبت بستر در حد ظرفیت گلدانی) و تنش شدید (قطع آبیاری به مدت شش هفته) بودند. نتایج نشان داد در شرایط تنش خشکی، ترکیب‌های بیوشیمیایی شامل پرولین، قند محلول، مالون‌دی‌آلدئید و کاروتنوئید در بیشتر پایه‌ها افزایش و میزان سبزینۀ (کلروفیل) a، b و کل کاهش یافت. همچنین در شرایط خشکی بیشترین تجمع پرولین در بکرایی، بیشترین میزان قند محلول در نارنج و کمترین میزان تجمع پرولین و قند محلول در پایۀ لیموترش مکزیکی (مکزیکن لایم) مشاهده شد. اثر متقابل تیمارهای آبیاری و پایه بر میزان تجمع مالون‌دی‌آلدئید معنی‌دار نشد. میزان کاهش سبزینۀ a، سبزینۀ b و کل در راف‌لمون بیشتر از دیگر پایه‌ها و میزان کاهش سبزینۀ a در نارنج و سبزینۀ b و کل در ماکروفیلا کمتر بود. همچنین میزان افزایش کاروتنوئید در نارنج بیشتر و در لیموترش مکزیکی کمتر بود. لذا می‌توان گفت نارنج با افزایش قندهای محلول و کاروتنوئید به خشکی واکنش نشان داده و تحمل بیشتری نسبت به دیگر پایه‌ها دارد.
مریم تاتاری؛ رضا فتوحی قزوینی؛ نعمت اله اعتمادی؛ علی محمد احدی؛ سید اصغر موسوی
چکیده
تنش خشکی یکی از مهم ترین عواملی است که رشد و کیفیت چمن را کاهش می دهد. به منظور مطالعه واکنش های چمن Poa pratensis رقم ‘Barimpala’ تحت دوره های زمانی تنش خشکی، بذور این چمن در گلدان های استوانه ایی به طول 60 سانتی متر و به قطر 15 سانتی متر در فضای آزاد کاشت شدند و آبیاری به نحوی انجام شد که آب به آرامی از انتهای زهکش گلدان خارج شود. پس از استقرار ...
بیشتر
تنش خشکی یکی از مهم ترین عواملی است که رشد و کیفیت چمن را کاهش می دهد. به منظور مطالعه واکنش های چمن Poa pratensis رقم ‘Barimpala’ تحت دوره های زمانی تنش خشکی، بذور این چمن در گلدان های استوانه ایی به طول 60 سانتی متر و به قطر 15 سانتی متر در فضای آزاد کاشت شدند و آبیاری به نحوی انجام شد که آب به آرامی از انتهای زهکش گلدان خارج شود. پس از استقرار کامل گیاهان، آبیاری قطع گردید تا بیشتر گلدان ها به حدود 80 درصد خشکیدگی برسند. پس از آن آبیاری مجدد انجام شد. کلیه صفات مورد ارزیابی با فواصل پنج روزه اندازه گیری شدند. تنش خشکی رشد شاخساره، ارتفاع رشد، کیفیت ظاهری و میزان کلروفیل برگ را کاهش داد، درحالی‌که با طولانی شدن تنش، نشت یونی (EL)، درصد خشکیدگی و میزان پرولین افزایش پیدا کرد. با انجام آبیاری مجدد، درصد خشکیدگی کاهش یافته و پس از گذشت 11 روز مشابه گیاهان شاهد شد. در گیاهان در معرض تنش خشکی محتوای نسبی آب برگ (RWC) از روز 5 به بعد کاهش یافت. تنش اکسایشی منجر به افزایش پراکسیداسیون لیپید شد. تیمار آبیاری بر طول و وزن خشک ریشه اثر معنی داری نداشت.
