روح‌انگیز نادری؛ علیرضا خالقی؛ مصباح بابالار؛ سید علیرضا سلامی
چکیده
دما و به‌ویژه یخبندانهای دیرهنگام از فاکتورهای مهم محیطی محدود‌کنندة پراکنش جغرافیای گیاهان چوبی است. مطالعهای دربارة میزان مقاومت به تنش یخزدگی گیاهان چهارساله و درختان بالغ توت آمریکایی با هدف کاربری در فضای سبز شهری در دانشگاه تهران به‌صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. نمونهبرداری از شاخههای ...
بیشتر
دما و به‌ویژه یخبندانهای دیرهنگام از فاکتورهای مهم محیطی محدود‌کنندة پراکنش جغرافیای گیاهان چوبی است. مطالعهای دربارة میزان مقاومت به تنش یخزدگی گیاهان چهارساله و درختان بالغ توت آمریکایی با هدف کاربری در فضای سبز شهری در دانشگاه تهران به‌صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. نمونهبرداری از شاخههای یک‌ساله با رشد یکسان از پانزدهم آذر تا پانزدهم اسفند با فاصلۀ زمانی سی روز یک‌بار انجام شد. نمونهها برای اعمال دماهای انجماد (5-، 10-، 15-، 20-، 25- و 30- درجة سانتی‌گراد) به سرماساز ترموگرادیان منتقل شدند؛ سپس میزان مقاومت به دماهای انجماد با اندازهگیری نشت الکترولیتها، رشد مجدد نمونهها، رطوبت نسبی شاخهها، میزان پرولین، پروتئین و کربوهیدراتهای محلول ارزیابی شد. نتایج نشان داد با کاهش دمای یخزدگی، نشت الکترولیتها در اسفندماه در نمونههای درختان بالغ و چهارساله به‌طور معناداری افزایش مییابد، اما در سایر ماهها مقاومت بالایی نشان دادند و بین درصد نشت الکترولیتها و درصد بقای نمونهها همبستگی معناداری (**88/0- =r) مشاهده شد. بیشترین و کمترین کربوهیدراتهای محلول در ماه‌های مختلف به‌ترتیب مربوط به ماه‌های آذر و اسفند بود و همبستگی منفی بالایی با درصد نشت الکترولیتها (**98/0- =r) داشت. حداقل محتوای پرولین شاخهها نیز مربوط به ماه اسفند بود که بیشترین نشت یونی و کمترین رشد مجدد در نمونهها مشاهده شد. با توجه به اینکه خسارت عمدۀ یخزدگی در این گونه مربوط به ماه اسفند و دماهای کمتر از 20- درجۀ سانتی‌گراد است، بهنظر میرسد درخت توت آمریکایی نسبت به دماهای انجماد مقاوم و یا بهنسبت مقاوم است.
کامران امیری نسب؛ محمود قاسم نژاد؛ هدایت زکی زاده؛ محمد حسن بیگلویی
چکیده
پیش‌تیمار خشکی، یعنی آبیاری با تکرار کم و با فواصل طولانی، که به‌منظور گسترش سیستم ریشهای و کاهش خسارت خشکی در گیاهان استفاده میشود. در پژوهش حاضر، اثر پیش‌تیمار خشکی به مدت 30 روز در افزایش تحمل به خشکی دو گونه چمن بنت‌گراس خزنده و فستوکای پابلند ارزیابی شد. گیاهان پیش‌تیمارشده و شاهد سپس به مدت 50 روز در معرض تنش خشکی با ...
بیشتر
پیش‌تیمار خشکی، یعنی آبیاری با تکرار کم و با فواصل طولانی، که به‌منظور گسترش سیستم ریشهای و کاهش خسارت خشکی در گیاهان استفاده میشود. در پژوهش حاضر، اثر پیش‌تیمار خشکی به مدت 30 روز در افزایش تحمل به خشکی دو گونه چمن بنت‌گراس خزنده و فستوکای پابلند ارزیابی شد. گیاهان پیش‌تیمارشده و شاهد سپس به مدت 50 روز در معرض تنش خشکی با سطوح مختلف نیروی مکش خاک (20ـ 23، 40ـ 43، 50ـ 53 و 70ـ 73 سانتیبار) قرار گرفتند و در پایان، به‌منظور رشد مجدد، رطوبت خاک به مدت 15 روز در حد ظرفیت زراعی حفظ شد. نتایج نشان داد که پیش‌تیمار خشکی سبب افزایش نسبت طول ریشه به شاخساره در دو گونه چمن شد. در پایان 50 روز تنش خشکی، میزان فعالیت آنزیمهای پراکسیداز، سوپراکسید دیسموتاز، آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز در گیاهان پیش‌تیمارشده در مقایسه با گیاهان شاهد بالاتر بود. در مرحلۀ رشد مجدد، گیاهان پیش‌تیمارشده در بنت‌گراس خزنده برخلاف فستوکای پابلند، فعالیت آنزیمهای آنتیاکسیدانی بالاتری از شاهد نشان دادند. درمجموع پیش‌تیمار خشکی با افزایش نسبت ریشه به شاخساره و تقویت سیستم آنتیاکسیدانی، تحمل به خشکی را در هر دو گونه چمن افزایش داد.
