مجید رجایی
چکیده
تحت تنش شوری جذب عناصر غذایی از جمله نیتروژن، کاهش مییابد. به منظور مطالعه اثر نیتروژن بر رشد و غلظت عناصر غذایی در پرتقال والنسیای پیوند شده روی پایه لیمو، آزمایشی به صورت فاکتوریل انجام شد. عامل اول شوری آب آبیاری در چهار سطح (86/0، 2، 4 و 6 دسی زیمنس بر متر) و عامل دوم نیتروژن در پنج سطح (50، 80، 120، 160 و 200 میلیگرم نیتروژن در کیلوگرم ...
بیشتر
تحت تنش شوری جذب عناصر غذایی از جمله نیتروژن، کاهش مییابد. به منظور مطالعه اثر نیتروژن بر رشد و غلظت عناصر غذایی در پرتقال والنسیای پیوند شده روی پایه لیمو، آزمایشی به صورت فاکتوریل انجام شد. عامل اول شوری آب آبیاری در چهار سطح (86/0، 2، 4 و 6 دسی زیمنس بر متر) و عامل دوم نیتروژن در پنج سطح (50، 80، 120، 160 و 200 میلیگرم نیتروژن در کیلوگرم خاک) بود. شوری غلظت یونهای سدیم در برگ و ریشه و کلر در برگ را تا حد سمیت افزایش داد و وزن ماده خشک برگ و ریشه را کاهش داد. شوری 6 دسیزیمنس بر متر نسبت به شوری 86/0 به ترتیب سبب افزایش 9، 5 و20 برابری محتوای سدیم برگ و ریشه و کلر برگ گردید. نیتروژن تأثیر محسوسی بر غلظت سدیم برگ نداشت، اما در شوری 2، 4 و 6، افزایش کاربرد نیتروژن از 50 به 200 میلیگرم در کیلوگرم خاک به ترتیب سبب کاهش 19، 16 و 18 درصدی غلظت کلر برگ شد که متناظر با آن وزن خشک برگ 117، 39 و 42 درصد افزایش یافت. شوری غلظت نیتروژن، فسفر، پتاسیم و عناصر کم مصرف را در گیاه کاهش داد و در بعضی موارد به کمتر از حدود بهینه رساند. در مقابل نیتروژن با بهبود این تأثیر سوء، غلظت این عناصر را در بافت گیاهی افزایش داد. بر اساس نتایج، در شرایط شور میتوان با در نظر گرفتن ملاحظات زیستمحیطی از مقادیر نیتروژن بالاتر از حدود بهینه برای کاهش اثرات سوء شوری استفاده کرد.