بهاره قربانی؛ زهرا پاک کیش؛ مسعود خضری
چکیده
در این پژوهش به بررسی تأثیر براسینواستروئید بر ویژگیهای بیوشیمیایی و کیفی میوۀ پرتقال ’واشنگتن ناول‘ در دورۀ انبارداری پرداخته شد. بدین منظور، میوههای پرتقال با غلظتهای 0 (شاهد)، 75/0 و 5/1 میلیگرم بر لیتر براسینواستروئید تیمار و در دمای 3±1 درجۀ سلسیوس و رطوبت نسبی 90-85 درصد به مدت پنج ماه نگهداری شدند و ویژگیهایی مانند ...
بیشتر
در این پژوهش به بررسی تأثیر براسینواستروئید بر ویژگیهای بیوشیمیایی و کیفی میوۀ پرتقال ’واشنگتن ناول‘ در دورۀ انبارداری پرداخته شد. بدین منظور، میوههای پرتقال با غلظتهای 0 (شاهد)، 75/0 و 5/1 میلیگرم بر لیتر براسینواستروئید تیمار و در دمای 3±1 درجۀ سلسیوس و رطوبت نسبی 90-85 درصد به مدت پنج ماه نگهداری شدند و ویژگیهایی مانند سرمازدگی، نشت یون، پراکسیداسیون لیپیدها، پراکسید هیدروژن، مواد جامد محلول، اسیدهای آلی، pH، اسیدآسکوربیک و فعالیت آنزیمهای پاداکسندگی (آنتیاکسیدانی) پراکسیداز و کاتالاز در دورۀ انبارداری ارزیابی شدند. نتایج نشان داد، کاربرد براسینواستروئید نسبت به شاهد، بهطور معنیداری آسیب سرمازدگی، نشت یون، پراکسیداسیون لیپیدها و پراکسید هیدروژن را کاهش داد. بنا بر این نتایج، مواد جامد محلول کل، pH و اسیدآسکوربیک میوههای تیمارشده و شاهد در دورۀ انبارداری روند افزایشی و میزان اسیدهای آلی روند کاهشی داشتند، اما استفاده از تیمار براسینواستروئید، تغییرپذیری دو روند یادشده را نسبت به شاهد کمتر تغییر داد. همچنین فعالیت آنزیمهای پاداکسندگی میوههای تیمارشده با براسینواستروئید نسبت به شاهد، بسیار افزایش یافت. بنابر نتایج بهدستآمده از این پژوهش، میوههای تیمارشده با 5/1 میلیگرم بر لیتر براسینواستروئید، بالاترین کیفیت و بیشترین فعالیت آنزیمهای پاداکسندگی با کمترین آسیب سرمازدگی را داشتند.